Het lege campingbedje

Mijn man en ik gaan na de zoveelste mislukte poging om zwanger te worden (door middel van een vruchtbaarheidsbehandeling) naar een bungalowpark in de bossen. Dit met als doel om fysiek op te laden, mentaal de teleurstelling te verwerken en relationeel om elkaar weer te vinden en te verbinden. Als ik de sleutel in het slot van de voordeur van de bungalow steek, neem ik mij voor om weer de vreugde te vinden in mezelf en mijn relatie. Als ik de slaapkamer binnenloop om mijn tas op het bed te gooien, sta ik als verstijfd stil. Daar recht voor mijn neus staat een campingbedje. Mooi uitgestald en klaar voor mijn kindje. Dat lege bedje staat op dat moment symbool voor de lege plek in mijn hart die ik elke dag voel, als ook de leegtes in mijn hoofd die ik gevuld wil hebben met herinneringen aan: de geboorte van mijn eerste kind, de eerste lach, de eerste blik, de eerste stapjes, de eerste keer het woord: ‘mama’ horen. Al starend naar het lege campingbedje zak ik op de grond en kan alleen maar huilen.

Daar recht voor mijn neus staat een campingbedje. Mooi uitgestald en klaar voor mijn kindje.

Deze momenten kom je in allerlei verschillende situaties tegen als je kinderwens (nog) onvervuld is, of als je je kindje hebt verloren. Niet alleen op een dag als Moederdag. Maar in de aanloop naar deze dag word je in de media en in de winkels wel continu op de dag gewezen, die jij ook zo graag met jouw kind zou willen vieren. ‘Hoe overleef je Moederdag’, zou de titel van een boek voor je kunnen zijn.

Als ik je een tip mag geven. Zorg dat je de emoties die er zijn, ‘gewoon’ laat zijn. Zorg dat je ze niet wegstopt. Dit betekent voel ze, onderga ze. Dat klinkt niet erg aanlokkelijk en toch is dit de enige manier om er gezond doorheen te komen. Door ze te uiten krijgen je emoties de ruimte en zwakken ze met de tijd weer af. Door ze weg te stoppen worden ze ‘bewoners’ van je lijf en je hoofd en zorgen ze voor een ‘energielek’, want ze blijven dan op een ongezonde manier om aandacht vragen. Met als gevolg fysieke en/of mentale klachten.
De volgende stap is het delen aan je naasten, wat je voelt en denkt. Nu hoor ik al een aantal van jullie denken: Als ik mijn gevoelens deel, dan krijg ik regelmatig opmerkingen die misschien goed bedoeld zijn, maar oh zo kwetsend. Als dit gebeurt, ben jij toch degene die weer aan zet is. Want diegene zal het niet leren, als je dit niet uitlegt. Dat geldt hetzelfde voor steun. Als er steun wordt geboden in een vorm waaraan je niks hebt, zeg dit dan eerlijk. Je mag de ander op ‘fouten’ wijzen, je moet het zelfs! Anders blijven deze vervelende en soms pijnlijke situaties voor komen. En daarnaast, geef je omgeving ook de tools om je op de juiste manier te helpen.

Begin daarom met deze vraag voor jezelf te beantwoorden:

Waar heb jij de komende Moederdag behoefte aan?
Als je het antwoord voor jezelf helder hebt, deel dit dan met je omgeving.

Ik wens iedereen op Moederdag een dag waarop je je geliefd en gedragen voelt.