Wat moet ik toch met mijn omgeving?

Lieke kijkt me aan en ik zie frustratie, boosheid en verdriet in haar ogen. ‘Hoe kan het nou toch dat ze er amper naar vragen?’ Ze snikt en draait haar hoofd naar haar man Jos. Hij pakt haar hand en ik zie dat hij er steunend een kneepje in geeft.
‘Marijke, ik weet eerlijk gezegd ook niet meer wat ik hier voor zinnigs op moet zeggen,’ zegt Jos tegen mij. Ik kijk Lieke aan en zeg: ‘Je moet eerlijk zijn en ze deelgenoot maken.’

Hoe kan het nou toch dat ze er amper naar vragen?

Enorme impact onvervulde kinderwens

Lieke en Jos komen nu voor de tweede keer in mijn praktijk. Zij zitten in het IVF-traject en ik coach hen tijdens de behandelingen. Naast de impact die het traject op jezelf en je liefdesrelatie heeft, is het effect ook merkbaar in relaties als vriendschappen en familieverbanden. Lieke heeft er moeite mee dat haar vriendinnen maar niet begrijpen wat een enorme impact haar onvervulde kinderwens op haarzelf en haar leven heeft. Ze weten toch dat ze in het traject zit? Ze weten toch dat ze graag kinderen wil! Waarom vragen ze er dan zo weinig naar? En waarom delen ze in de groepsapp alsmaar foto’s van al die prachtige baby’s? Kunnen ze dan niet even nadenken hoe dit voor haar is?

Kijkje in jouw wereld

Zij vertelt mij hoe boos ze is. Als ze haar boosheid heeft geuit en haar verhaal heeft gedaan, stel ik haar de vraag of zij haar vriendinnen ook echt deelgenoot maakt van haar verdriet. ‘Natuurlijk!’, zegt ze direct. ‘Vertel je wat je mij vertelt? Dat je het moeilijk vindt om na zoveel teleurstellingen nog hoop te hebben. Dat de behandelingen je steeds zwaarder vallen, maar dat de wens te groot is om nu de keuze te maken om te stoppen met het traject. Dat je je eenzaam voelt tussen al je vriendinnen met kinderen. Dat je na een kinderfeestje regelmatig op de terugweg huilend in de auto naar huis gaat. En dat je in je hart wel weet dat Jos je niet verlaat, maar dat je er soms stiekem wel bang voor bent. Dat je zo moe bent van al die emoties, dat je ook merkt dat het op het werk minder goed loopt. En dat was nu juist het enige waar je tot nu toe zo goed in was en de controle over had? Ze kijkt me aan en is een tijdje stil dan zegt ze: ‘Nee, dat weten zij niet.’ ‘Maar hoe kan je dan steun van hen verwachten, als je ze niet een kijkje geeft in jouw wereld van je ongewilde kinderloosheid?’

Vertellen hoe dit voelt

Ze kijkt mij aan met tranen in haar ogen: ‘Dat is eng’. ‘Ja, dat is het zeker! En ik zeg ook niet dat je met iedereen je diepste gevoelens moet delen. Doe dat vooral niet. Laat de vage kennissen en verre familieleden vooral achterwege. Maar de mensen die echt belangrijk voor je zijn, jouw veilige directe kring. Van wie je de steun zo verlangt, er soms zelfs naar hunkert. Die kunnen daar alleen aan voldoen als jij ze vertelt hoe dit voor je is. Maar vooral hoe dit voelt! En daar komt nog een belangrijke stap bij, informeer ze daarna op welke manier jij graag steun verlangt. Want het is voor je vriendinnen misschien ook moeilijk en soms ook zelfs beetje angstig om jou met je verdriet te zien en niet te weten waar jij behoefte aan hebt.

Risico nemen

Lieke besluit aan het einde van het consult om haar vriendinnen echt te betrekken in haar leven, dat in haar hoofd en hart totaal in het teken staat van haar tot nu toe onvervulde kinderwens. En ik snap dat dit Lieke, en andere vrouwen die in deze positie zitten, ook kwetsbaar maakt. Anderen deelgenoot maken van zoiets groots, kan ook reacties geven waar je niet op zit te wachten. Maar het niet deelgenoot maken zorgt zeker voor eenzaamheid en teleurstellingen. Ik raad aan om het risico te nemen en je kwetsbaar op te stellen bij de mensen die echt belangrijk voor je zijn. Je zal zien dat je meer wint, dan je verliest.