Waar ligt mijn grens?

‘Ik weet nog goed wat ik tegen je zei, de eerste keer dat ik hier binnenkwam.’ ‘Ik ook’, glimlach ik. ‘Voor mij geen IVF, dat is voor mij echt een stap te ver! En nu zit ik hier en praten we over de punctie die ik morgen krijg voor mijn IVF- behandeling.’
‘Ja, die grenzen. Ik zie cliënten regelmatig hun grens vaststellen en er na een aantal teleurstellingen zonder enige twijfel overheen stappen of er zelfs overheen rennen. Dat eerder vastgestelde punt is niet altijd meer zo vast en beweegt soms mee.’

Voor mij geen IVF, dat is voor mij echt een stap te ver!

Grenzen kunnen schuiven

‘Maar ik verbaas mij er wel over,’ zegt Wendy. ‘Hoe kan het toch dat je eerder gestelde grens niet meer bepalend is.’ ‘Omdat je die grens stelt op een moment dat je hoopt en ook verwacht dat je wens vervuld is, voordat je bij dat punt komt. En dan ben je daadwerkelijk bij dat punt, waar die grens je aanstaart maar waar je wens nog niet vervuld is. Dan is dat vastgestelde punt ineens niet meer zo vast en ga je schuiven.’ ‘Ja, dat is het inderdaad.’ ‘Voelt het voor jou goed dat je over die eerder gestelde grens gaat?’ ‘Jazeker, dat verbaast mij dus ook zo. Ik heb geen seconde getwijfeld, als dit de weg is om mijn kansen te vergroten, dan gaan we daarvoor.’

Lig je op één lijn?

Diezelfde dag, komen Vanessa en Paul bij mij. Zij hadden dezelfde grens gesteld als Wendy. Gisteren heeft hun behandelend arts verteld dat na vele IUI behandelingen, IVF de volgende stap kan zijn, als ze dat willen. ‘Maar wij willen dat niet, Marijke.’ Als ik hen vraag waarom niet, komen allemaal goede redenen naar voren. Ze mankeren op medisch gebied in principe niets, waarom dan zo’n zwaar traject in? De extra hormonen en de punctie, dat is iets waar Vanessa niet al te licht over wil denken. ‘En hoe ver wil je gaan, om een kindje te creëren?’, zegt Paul. Gedurende het gesprek probeer ik te achterhalen of ze echt op één lijn liggen, of dat bij de een toch nog enige twijfel is. Ik denk dat te merken bij Vanessa, dus stel de vraag: ‘Wat nu als Paul wel IVF zou willen, zou dat anders voor je zijn?’ ‘Ja, dan zou het makkelijker zijn om er nog eens echt goed over na te denken.’ ‘Nu jij dit aangeeft, dan is het sowieso goed om daar aandacht aan te besteden. Dit om later problemen te voorkomen, waarin jij misschien bij Paul het verwijt zal neerleggen dat hij het niet wilde en jij wel.’

Ik zet het op papier

Ik stuur ze naar huis met de opdracht om ieder voor zich de punten op te schrijven die voor hen gelden als voor- en tegen de IVF-behandeling. En dat we daar de volgende keer met elkaar over in gesprek gaan.
Tijdens de volgende sessie wordt duidelijk dat als Vanessa naar haar gevoel luistert ze de behandeling toch echt niet wil. ‘Ik vind het te veel gedoe aan en in mijn lijf, het staat mij echt tegen.’ Maar ze geeft als angstpunt aan dat ze bang is dat ze er later spijt van krijgt, en het dan echt te laat is gezien haar leeftijd. ‘Vanessa, je krijgt geen spijt als je voor jezelf vindt dat je legitieme redenen hebt om het niet te doen. Dan sta je daar met zowel je verstand als gevoel achter. Dat neemt niet weg, dat er wel verdriet mag zijn, om het feit dat je kinderwens niet vervuld is. Dat staat daar los van. Neem ook de tijd en ruimte voor dat verdriet.

Reactie omgeving

Zowel Wendy als Vanessa stellen mij tijdens het coachingsgesprek precies dezelfde vraag. Wat zou onze omgeving van ons vinden? ‘Ik heb altijd zo hard geroepen, nooit IVF! En nu doe ik dat wel’, zegt Wendy wat beschaamd. ‘Ik weet nu al dat mensen daar wat van gaan zeggen. Nare dingen, zoals: Je was toch altijd zo tegen!’ ‘Ten eerste begin je al verkeerd, onderbreek ik haar. Je vult het voor andere mensen in. Je weet niet of ze er iets negatiefs over gaan zeggen. Zo wel, dan vertel je hen het volgende: Mijn grens was gesteld over een kwestie dat niet alleen met verstand te maken heeft. Onze kinderwens heeft met een en al gevoel te maken. En dat gevoel is niet zo makkelijk af te bakenen binnen een grens.’ Wendy glimlacht.
‘Vanessa, ik kan je een ding zeggen, er kan tegenwoordig gelukkig veel op medisch gebied, maar niet alles is maakbaar. Leg uit, dat er grenzen zijn voor jullie, waar jullie naar geluisterd en gevoeld hebben. Maar dat het niet makkelijk was en is. Dat je hoopt dat je omgeving er is voor steun. Steun die jullie hard nodig hebben in het rouwproces van jullie onvervulde kinderwens.’ Ze knikt en zegt; ‘Dit zijn ook de woorden die ik voor mezelf zocht.’